خاستگاه و رستنگاه ادبیات، خصوصاً از گونه ی غنایی، سرزمین دل آدمیان است. از میان متفکران ایرانی، عطار و مولانا در آثار غنایی و حکمی خود، بین ادبیات و روان شناسی ارتباطی چشمگیر برقرار کرده اند. اثر پیش رو به تطبیق افکار عرفانی دو قله ی ادبی(عطار و مولوی) با ایده ها و نظریه های روان شناسی پرداخته است. تاریخچه ای از پیوند روان شناسی با ادبیات، بازتاب شخصیت عطار و مولوی، پیوند روان شناسی با عرفان نظری، همانندهای عرفان عملی با روان درمانی، پیوند جنون و نبوغ، برداشت های روان کاوانه از حکایات و تمثیل های مثنوهای عطار و مولوی درباره ی اختلالات فکری و رفتاری و مکانیسم های دفاعی و شیوه های درمان آنها عناوین مطالب ارایه شده در این مجلد وزیری هستند.

عطار، محمدبن ابراهیم، ۵۳۷؟ - ۶۲۷؟ق -- نقد و تفسیر، ع‍طار، م‍ح‍م‍د ب‍ن‌ اب‍راه‍ی‍م‌، ۵۳۷؟ - ۶۲۷؟ق‌ -- عرفان، مولوی، جلال‌الدین محمدبن محمد، ۶۰۴ - ۶۷۲ق.-- نقد و تفسیر، مولوی، جلال‌الدین محمدبن محمد، ۶۰۴-۶۷۲ ق.-- عرفان، روانکاوی در ادبیات، شعر فارسی -- جنبه‌های روان‌شناسی