نخستين گام برای تشكيل دولت مطلقه در ایران با كودتاي سوم اسفند 1299 برداشته شد. با تأسیس ارتش نوین این نهاد در صعود به قدرت و بر تخت نشستن رضاشاه نقش مؤثری برعهده گرفت. اما شدت و سطح مداخله ارتش در سياست در دوران پهلوي تابعي از خواست پادشاه بود. وابستـــگي نيروهاي مسلح به دولت پهلوي و تســــلط انحصـــــاري شاه بر آن‌ها باعث شــد كه امكان تهديد جدي دولت از درون منتفي شود. اما توانمندي در استفاده بي‌حد و حصر از ابزارهاي سركوب موجب احساس بی‌نیازی از ضرورت مصالحه با مخالفان و اولويت سركوب و به كارگيري مشي خشونت‌بار شد. اين امر فضاي مبارزات سياسي را قهرآميز و دست كم، بخشي از مخالفان را به انجام اقدامات خشونت‌بار سوق داد. نيروهاي مسلح توانايي مقابله و سركوب فعاليت‌هاي سياسي سازمان يافته و محدود را داشتند اما در رويارويي با يك جنبش توده‌اي ناتوان و آسيب‌پذير بودند. شاه و ارتش زماني به اين ناتواني واقف شدند كه ديگر امكان توقف انقلاب وجود نداشت. در این شرايط توسل به ارتش به شكست تلاش‌هاي سياسي، آشتي‌ناپذيري نيروهاي مخالف، خشونت‌بار شدن بيشتر منازعه سياسي و سرانجام فروپاشي دولت مطلقه پهلوي و ارتش آن منجر شد. دولت مطلقه پهلوی و ارتش شاهنشاهی ایران همزاد يكديگر بودند. سخت زاده شدند و سهل از ميان رفتند.

فصل 1. به‌سوی یک چارچوب نظری
فصل 2. زوال دولت سنتی و قشون ایران
فصل 3. دولت مطلقه ایرانی
فصل 4. تأسیس ارتش نوین
فصل5. تکوین دولت مطلقه، نظامیان و سیاست (1320-1300)
فصل 6. نظامیان، فترت و احیای دولت مطلقه (1332-1320)
فصل 7. نظامیان و تداوم دولت مطلقه (1356-1332)
فصل 8. انقلاب؛ نظامیان و سقوط دولت مطلقه پهلوی (1357-1356)

ایران- - سیاست نظام، ایران. ارتش، استراتژی نظامی، ایران- - تاریخ نظامی، یران- - تاریخ- - قرن 14